مدل دینامیکی برای تحلیل پارامترهای بیومکانیکی پرتاب آزاد بسکتبال

هدف اصلی از انجام تحقیق حاضر بررسی سینماتیکی و سینتیکی پرتاب های آزاد موفق و ناموفق بسکتبال بود. شرکت کنندگان شش نفر از بسکتبالیست های حرفه ای با میانگین سن 09/2 ± 23 سال، قد 21/5 ± 183 سانتی متر، وزن 58/11 ± 33/80 کیلوگرم و سابقه ورزشی 33/2 ± 16/9 سال بودند. با استفاده از مختصات پیکسلی بدست آمده از دوربین، اطلاعات سینماتیک مفاصل مچ دست، آرنج و شانه ی بسکتبالیست شامل زاویه ی مفاصل در لحظه ی رهایی، جابه جایی زاویه ای و سرعت زاویه ای مفاصل در لحظه ی رهایی و همچنین سینماتیک توپ شامل ارتفاع رهایی، زاویه ی رهایی، سرعت رهایی و جابه جایی عمودی و افقی محاسبه گردید. پارامترهای مربوط به فعالیت عضلات فلکسور مچ دستی زنداعلایی، سه سر بازویی و دلتوئید قدامی شامل زمان فعالیت عضلات، زمان رسیدن هر عضله به حداکثر فعالیت، درصد درصد میانگین فعالیت عضلات در طول حرکت و سطح زیر منحنی پتانسیل الکتریکی نیز در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفت. همچنین مدلی دینامیکی ارائه شد تا با کمک آن گشتاور مفاصل شانه، آرنج و مچ دست در طول حرکت محاسبه شود و سینتیک مفاصل شامل بیشینه گشتاور و ضربه ی زاویه ای مورد بررسی قرار گیرد. شاخص های آماری میانگین و انحراف معیار برای توصیف اطلاعات حاصل با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 18 محاسبه گردید و برای مقایسه پرتاب های موفق و ناموفق از آزمون پارامتریک t همبسته با سطح معنی داری 05/0 استفاده گردید. نتایج نشان داد در پرتاب های موفق مفصل مچ دست دارای فلکشن بیشتر و مفصل آرنج دارای فلکشن کمتر نسبت به پرتاب های ناموفق بودند (05/0 ?p ). همچنین در بررسی جابه جایی زاویه ای فلکشن مفاصل مشخص شد که جابه جایی زاویه ای مفصل آرنج در پرتاب های موفق به صورت معنی داری بیشتر از پرتاب های ناموفق در طول حرکت است. در صفحه ی حرکتی ساجیتال، سرعت زاویه ای مچ دست و آرنج در لحظه ی رهایی به صورت معنی داری در پرتاب های موفق بیشتر از پرتاب های ناموفق بود. نتایج نشان داد که در پرتاب های موفق، شرکت کنندگان توپ را از ارتفاع بالاتری نسبت به پرتاب های ناموفقشان رها کرده اند (05/0 ?p ). بررسی سیگنال پتانسیل الکتریکی عضلات نشان داد سطح زیر منحنی پتانسیل الکتریکی عضله ی سه سر بازو به صورت معنی داری در پرتاب های موفق بیشتر است (05/0 ?p ). در پرتاب های موفق بیشینه گشتاور مفصل مچ دست به طور معنی داری بیشتر از پرتاب های ناموفق بود (05/0 ?p ). در یک نگاه کلی به نظر می رسد افزایش در سرعت زاویه ای مفصل مچ دست که ناشی از گشتاور بیشتر می باشد در موفقیت پرتاب های آزاد بیشترین تأثیر را داشته است.